Als er thuis iets kapot was, repareerde hij het. “Altijd al handig geweest met m’n handen”, vertelt Ed Muris. Met dat talent én een vader die tandarts is, lag de studie tandheelkunde zeker voor de hand? Muris: “In tegendeel. Doordat mijn vader het al was, was tandarts worden absoluut het laatste wat ik wilde”. Het liep toch anders.
Omdat Muris is uitgeloot voor de studie van zijn voorkeur, wordt tandheelkunde een parkeerstudie. Tot zijn eigen verbazing bevalt het hem. Eenmaal afgestudeerd, staat één ding vast: hij gaat níet naar de praktijk van zijn vader. Hij maakt een aantal omtrekkende bewegingen langs andere praktijken, om vervolgens precies daar te belanden: in de praktijk van zijn vader. Muris: “Ik werkte er al één dag in de week om mijn vader te ontlasten. Langzaam maar zeker kwam ik erachter dat die van mijn vader echt de leukste was van de praktijken waar ik werkte”. In 1997 nam hij de praktijk in Valkenswaard over, waarna uitbreidingen volgden in Helmond en Eersel. Het personeelsbestand ging van tien naar vijftig. Onlangs werd het veertigjarig werkjubileum van een van de medewerkers gevierd. Iemand die inderdaad destijds nog bij zijn vader in dienst trad. Die betrokkenheid én een hoge mate van innovatie kenmerken de praktijk, vertelt Muris.
Het probleem én de oplossing zitten in hoe we personeel inzetten
Met Deetman om tafel
Muris had en heeft een duidelijke visie, en deelt die graag. In 1986 dreigde sluiting van de opleidingen tandheelkunde in Groningen en Nijmegen. Muris, toen nog “studentje” zoals hij het zelf noemt, besloot dat het hoog tijd werd dat iemand eens een woordje zou wisselen met Wim Deetman, de toenmalige minister van Onderwijs en Wetenschappen. Hijzelf bijvoorbeeld. Aldus geschiedde. Eind van het liedje: Groningen sloot, Nijmegen bleef open. “Geen idee of daar een hand in had; ik wil het graag geloven”, lacht Muris. “Ik was in elk geval toen al met dat soort dingen bezig. En nu nog. Neem het tekort aan tandartsen. Het probleem én de oplossing zitten in hoe we personeel inzetten. Voor heel veel handelingen heb je geen academische studie nodig. Ik heb daar in mijn praktijk al vroeg op geanticipeerd. Mijn assistentes waren deelnemers aan de allereerste preventie-cursus ooit. Als we in Nederland de stijging van de zorgkosten niet de spuigaten uit willen laten lopen, moeten we lager opgeleid personeel gaan inzetten. Dan hoeven de tarieven ook niet te stijgen. Bovendien is het voor werknemers een enorme stimulans. Dat ze cursussen kunnen doen en zelfstandig mogen werken. Omgekeerd geldt voor mij hetzelfde. Ik doe het liefst de moeilijke en ingewikkelde dingen. Daar ligt voor mij de uitdaging. En we moeten af van dat voortdurend verwijzen van patiënten. Zeker voor dingen waarvan ik vind dat iedere tandarts dat niet alleen moet kunnen, maar ook moet dóen. Kiezen trekken bijvoorbeeld. Als geld de drijfveer wordt, gaat het mis. Je moet elke patiënt zo goed mogelijk helpen, vlieguren maken en het goed oplossen. Dan komt het geld vanzelf. Dat is altijd mijn credo geweest.”
Als de een ’n groter deel van de taart krijgt dan de ander, dat werkt niet
Lumineuze ideeën
Een aantal jaren geleden legde Muris de mogelijkheid tot een vorm van overname voor aan zijn eigen tandartsen. Omdat niemand hapte, realiseerde hij zich dat het niet mogelijk zou zijn de praktijken aan één persoon over te kunnen dragen. Ondertussen ontstond in een overlegclub met een aantal collega’s een lumineus idee: data en kennis uitwisselen om de praktijken te kunnen vergelijken en vooral verbeteren. Al pratend werd nóg een lumineus idee geopperd: waarom niet sámen een groep beginnen. Allemaal kregen ze bij tijd en wijle aanbiedingen van ketens en allemaal waren ze het erover eens: dat nooit. Niemand wilde in een keurslijf met allemaal dezelfde vloerbedekking. Een eigen groep zou mooi zijn. Dan heb je alles zelf in de hand. Alleen toen puntje bij paaltje kwam en de accountant de praktijken ging waarderen, ging de schoen wringen. Muris: “Op dat moment, toen die verschillende waarderingen kwamen, was het direct duidelijk: dit gaat ‘m niet worden. Als de een ’n groter deel van de taart krijgt dan de ander, dat werkt niet.”
We bouwen aan een visie die de tand des tijds kan doorstaan
Van A naar Beter
Kort daarna sloot een van de clubleden zich aan bij De Tandartsengroep en had daar een positief verhaal over. “En zo was er één schaap over de dam”, vertelt Muris, die daarna over dezelfde dam sprong. “Nu hebben we in financiële zin niets met elkaar te maken – dat doet geen pijn – maar we zitten wel bij dezelfde club. En we bepalen samen hoe het eruit moet komen te zien. Er is geen keurslijf en de inbreng van iedereen die erbij komt, wordt van harte gewaardeerd. In deze groep horen mensen die passie hebben voor het vak. Die willen dat wat ze met zoveel liefde hebben opgebouwd, met dezelfde intentie wordt bewaakt en voortgezet. We zijn samen op weg zijn van A naar Beter en bouwen aan een visie die de tand des tijds kan doorstaan. Daardoor wordt het ook een groep waar jonge tandartsen zich aan willen verbinden. Omdat ze weten dat er een goede gedachte achter zit.”
In deze groep horen mensen die passie hebben voor het vak.
Rust en horizon
Muris vertelt dat hij blij is de stap gezet te hebben. “Er is voor mij een horizon gekomen. Vooral als het om leidinggeven gaat. Dat stokje wil ik echt over een aantal jaren hebben overgedragen. Het geeft mij rust, de gedachte dat ik ’n keer afscheid kan nemen en alles doorloopt en goed geregeld zal zijn. Hierbinnen, in de praktijk, is ook heel positief gereageerd. Belangrijk, want ik voel me verantwoordelijk voor deze mensen. Het is goed om op een gegeven moment leiderschap uit handen te geven. Zo krijgen nieuwe ideeën een kans. Je moet niet de rest van je leven de stempel op iets willen drukken. Mijn vader heeft mij de leiding gegeven toen hij 62 was. Ik zal de leiding overdragen op ongeveer dezelfde leeftijd zijn. Dat vind ik wel grappig. De cirkel is inderdaad rond.”
